"Αυτά που δεν τόλμησε να πει ούτε ο Άρειος και ο Νεστόριος για την Παναγία, τα υποστηρίζει ο Σταμούλης."!!!

 ΣΧΟΛΙΟ –ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

Παρακαλούμε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς εν Ελλάδι να συλλέξουν υπογραφές «κατά Σταμούλη», ώστε ο άνθρωπος αυτός - ως υβριστής της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας της Παρθένου - να δώσει λόγο ενώπιον Συνοδικού οργάνου... [ΓΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΔΩ: https://docs.google.com/document/d/1xhSEzzos6Ed3OEFpRAIM6bCaARZjf-cW/edit?usp=sharing&ouid=109137526805707205316&rtpof=true&sd=true]

E-mail επικοινωνίας-συντονισμού:

emmadimitris@yahoo.gr

         Στο παρόν κείμενο παραθέτουμε(*) αιρετικές, ως προς το Ορθόδοξο δόγμα, διδασκαλίες του καθηγητή Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ και Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ (2021-2024), Χρυσόστομου Σταμούλη, ο οποίος διετέλεσε και πρόεδρος του εν λόγω Τμήματος (2011-2013 και 2013-2015).

 

1)      Περί της Γέννησης του Χριστού και από έγγαμη γυναίκα

 

        Ο Χ. Σταμούλης στο βιβλίο του Έρως και Θάνατος, (Ακρίτας, Αθήνα 2009) καθώς και στην ανατύπωσή του (εκδόσεις Αρμός, Αθήνα  2019) γράφει: «αποτελεί κλασική έκφραση μιας νοοτροπίας, που δημιούργησε συγκεκριμένο κλίμα εντός της Ορθόδοξης πνευματικότητας, όπου κυριαρχεί πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά, και ως εκ τούτου καταθλιπτικά, η συνήθεια, προκειμένου να μιλήσει κανείς για τη μητέρα του Θεού, να χρησιμοποιεί τον όρο ‘‘Παρθένος’’ [...]  πρέπει σήμερα να υπενθυμίσουμε ότι τον αγώνα ο άγιος Κύριλλος και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου, απέναντι στον Νεστόριο, δεν τον έδωσε για την παρθενία της Παναγίας, αλλά για τη θεομητρότητά της. Και τούτο διότι το όντως μυστήριο, το μέγα μυστήριο δεν είναι η παρθενία, αλλά η θεομητρότητα. [...] Η παρθενία είναι μια δευτερεύουσα πραγματικότητα, που αληθεύει οντολογικά μόνο όταν δείχνει τη θεομητρότητα και συνεπώς τη θεοπρέπεια της σάρκωσης, από την οποία αποκτά και το οποιοδήποτε νόημά της. Θα τολμούσα έτσι να πω, ότι η παρθενία είναι ένα εργαλείο, όπως άλλωστε και η θεολογία των ωδίνων της Μαρίας, προκειμένου να αποδειχθεί, απέναντι στην κάθε δόκηση που αρνιόταν τη θεότητα του Ιησού, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος, αλλά ο σαρκωμένος Υιός του Θεού Πατέρα. Εκείνο το πρόσωπο που λογώνει τόσο την παρθενία όσο και τη θεομητρότητα και αποδεικνύει πως η Μαρία είναι αυτό που είναι, επειδή εκείνος την κάνει να είναι αυτό που είναι. Η δική της συμβολή περιορίζεται στην ελεύθερη κατάφασή της, στην αποδοχή της, δηλαδή, να εκχωρήσει το σύνολο της υπάρξεώς της, προκειμένου να γίνει ο τόπος, η χώρα του αχωρήτου, εξάπαντος όχι ένα απλό κανάλι, όπου θα σαρκωθεί ο Θεός. Και νομίζω, ότι μια τέτοια εξήγηση μας επιτρέπει να πούμε και το κατά τα άλλα ‘‘αιρετικό’’, πως εάν δεν υπήρχε η ανάγκη ενός εξωτερικού ‘‘σήματος’’, ‘ενός εξωτερικού ‘‘συμβόλου’’, που θα απεδείκνυε τη θεοπρέπεια του μυστηρίου –την ανθρωποπρέπεια έτσι κι αλλιώς απεδείκνυε η παρουσία της Μαρίας-, ο Χριστός θα μπορούσε να γεννηθεί και από μια έγγαμη γυναίκα»[1] .

         Αυτά που δεν τόλμησε να πει ούτε ο Άρειος και ο Νεστόριος για την Παναγία, τα υποστηρίζει ο Σταμούλης. Τη γέννηση του Χριστού από έγγαμη γυναίκα! Δηλαδή ο Άφθαρτος να γίνει φθαρτός!

π. Αυγουστίνος Καντιώτης, Ζούμε σ’ ένα παγκόσμιο ρεύμα πλάνης... Θα πέσουν, λέει εδώ ο απόστολος, στα δίχτυα του αντιχρίστου όχι όλοι, αλλά αυτοί που δεν έχουν καλή διάθεσι.

 

«Ζούμε σ’ ένα παγκόσμιο ρεύμα πλάνης, που αρχίζει από τα μικρότερα και φτάνει έως τα μεγαλύτερα. Θα πέσουν, λέει εδώ ο απόστολος, στα δίχτυα του αντιχρίστου όχι όλοι, αλλά αυτοί που δεν έχουν καλή διάθεσι. Αυτοί που τεντώνουν τ’ αυτιά τους πότε εδώ και πότε εκεί.

Θυμάμαι, ήταν στην Αθήνα κάποιος σοβαρός αλλά όχι πνευματικός άνθρωπος, που είχε μια υπόθεση. Πήγε σε δέκα πνευματικούς. Ο πρώτος του άνοιξε του Ευαγγέλιο και του είπε∙ Παιδάκι μου, έτσι να κάνεις. Δεν του άρεσε. Πήγε σε άλλον, κ’ εκείνος του είπε τα ίδια. Πήγε σε τρίτο, και σε τέταρτο, και σε πέμπτο, και σε έκτο, και σε έβδομο, και σε όγδοο, και σε ένατο, και του είπαν τα ίδια. Πήγε και στον δέκατο. Κ’ εκείνος του λέει∙  Δεν είναι τίποτα αυτό… Τότε ευχαριστήθηκε αυτός και είπε∙  Α, εσύ είσαι καλός πνευματικός, εσύ μου είπες την αλήθεια! Είδατε; Με τον τελευταίο, το «μασκαρά», συμφώνησε, που είχε το πνεύμα του, και αυτόν άκουσε. Τους άλλους εννιά, που εξέφραζαν το πνεύμα του Ευαγγελίου δεν τους άκουσε. Και τώρα κάτω στην Αθήνα αυτοί οι πνευματικοί έχουν πέρασι. Ε, σου λέει, δεν είναι τίποτε αυτά, όλος ο κόσμος τα κάνει.

Αναστάσιος Πολυχρονιάδης, Παρουσιάζει «ρωγμές» η Εκκλησία;

 

Παρουσιάζει «ρωγμές» η Εκκλησία;

(Απάντηση σε δύο σημεία της ομιλίας του Χρυσόστομου Σταμούλη που έλαβε χώρα στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στις 25/5/2018)

Η Εκκλησία περιγράφεται τόσο όμορφα στο κείμενο του θεσσαλονικιού λογοτέχνη και δημιουργού Ν.Γ.Πεντζίκη, το οποίο τιτλοφορείται «ΕΡΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» και αποτελεί κεφάλαιο του βιβλίου ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΝ. Παραθέτουμε αυτούσιες τις πρώτες παραγράφους του.

«Μιὰ ξεχωριστὴ σωματικὴ αἴσθηση, ἐν Καβάλᾳ προσφάτως μ᾿ ἔκαμε νὰ καταλάβω ὅτι ἀγαπῶ τὴν Ἐκκλησία· τὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

Τὴν ἄλλη μέρα ἐξηγοῦσα σὲ φίλους ὅτι ἡ αἰσθηματικὴ αὐτὴ τοποθέτηση ἔλυε ὅλα τὰ προβλήματα, ποὺ μπορεῖ νά ΄χει ὁ ἄνθρωπος.

Ἐκεῖνοι ἔδειξαν πὼς σεβόντουσαν τὰ αἰσθήματά μου σὰν μιὰ ἀπὸ τὶς ἰδιοτροπίες μου, ἀλλὰ δὲν συμφωνῆσαν μαζί μου ὅτι ἡ Ἐκκλησία χωράει τὰ πάντα. Ἀνάφεραν ὅτι, καὶ σὰν ἀρχιτεκτονικὸ κτίσμα καὶ σὰν ἠθικὸς θεσμός, βρισκόταν σὲ παρακμή, στόν τόπο μας σήμερα. Εἶπαν ὅτι οὔτε μιὰ ὄμορφη ἢ ἱστορικὰ σημαντικὴ ἐκκλησία ὑπάρχει, ἐπὶ παραδείγματι στὴν πόλι τους, παρ᾿ ὅλο ὅτι αὐτή, πρώτη σ᾿ ὅλη τὴν Εὐρώπη, ὑποδέχτηκε τὸν Μέγαν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν.

Η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια, κληρονομική διάθεση ή πάθος; (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του μακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου, που έγινε την Κυριακή 18/3/1990.

Ακούστε μια απορία. Τώρα, μια εποχή πίσω (κάποια χρόνια), οι απορίες που ρίχνετε θα ήσαν αδιανόητες. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αδιανόητες, γι᾽ αυτό και αναγκάζομαι πολλές φορές να ανοίγω το στόμα μου και να λέγω μερικά πράγματα, τα οποία βεβαίως, αν ελέγοντο είκοσι, τριάντα χρόνια πίσω, ίσως-ίσως να εθεωρούντο ότι δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο, για να μην πω ότι και σε μεγάλους ακόμη υπήρχε μία ευπρέπεια στο θέμα αυτό της υποβολής τέτοιων ερωτήσεων. Λέει: «Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος, κατά πόσο οι κληρονομικές καταβολές του (αν υπάρχουν) και οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας δικαιολογούν τη ζωή που κάνει στα μάτια του Θεού;».

Μάλιστα. Παιδιά, προσέξτε. Εδώ κάθε φαινόμενο της ανθρωπίνης συμπεριφοράς αναζητείται να αναλυθεί και, όπως λέμε ότι νόμος φυσικός δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία, εξιδανικευμένη εμπειρία, δηλαδή πάντα όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο θα πέσει (δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάει προς τα πάνω· εφόσον έχει κάποιο βάρος θα πέσει), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παρά ό,τι η γη, το κέντρον της γης, λέμε «έλκει». Αυτό που λέμε «βάρος» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έλξις. Το βάρος είναι νοητόν. Δεν υπάρχει βάρος. Το ίδιο αντικείμενο κάπου αλλού στο σύμπαν δεν θα είχε βάρος. Εφόσον λοιπόν έλκεται, προφανώς σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος νόμος. Τι θα πει νόμος; Επειδή έχω επανάληψη διαρκή και διαρκή ενός φαινομένου, άρα έχω εμπειρία του φαινομένου, αυτό το λέγω «νόμο». Τι είναι λοιπόν ο νόμος, ο φυσικός νόμος; Δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία.