Για ποια δικτατορία ομιλούμε;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ

Πολύ ωραία και σοφά λόγια γράφονται και η ιδίως μετά από τη λεγόμενη πανδημία του 2020. Με σκληρά λόγια αναθεματίζοντας τους κυβερνώντες για το ολοκληρωτικό δικτατορικό καθεστώς που εγκατέστησαν και καταπιέζουν τον λαό με μέτρα ασύμμετρα καταδυναστεύοντας με τη βία και την τρομοκρατία τους πολίτες είτε για να πάνε να εμβολιαστούν είτε για να μασκοφορεθούν είτε για να μην εισέλθουν μέσα στους ναούς να προσευχηθούν… Κυβερνώντες και πολλοί ιεράρχες βγαλμένοι κατευθείαν από Στοές και σε διατεταγμένη προδοτική υπηρεσία. Σε ποιους όμως απευθύνονται τα κείμενα αυτά; Σε τι αναγνωστικό κοινό;

Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

«Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ὑμῶν»

 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

 «Το πνεύμα της αληθείας θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθειαν» (16, 13), γράφει ο αγαπημένος Μαθητής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στο ιερό Ευαγγέλιό του, και ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος κηρύττει με όλη του τη δύναμη πως η  κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είναι πολύ σημαντική για την εν Χριστώ ζωή: «Τὸ νὰ βρίσκεται μέσα μας ἡ βασιλεία τί ἄλλο σημαίνει, παρά ὅτι ἡ οὐράνια εὐφροσύνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φανερώνεται μ’ ἐνέργεια στὶς ἄξιες ψυχὲς;» (άγιος Μακάριος).

Η θέση του Αγίου  για την «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος», αποκτά και πάλι την φωτιστική της αξία  (ένεκεν της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης αλλά και του παράδοξου και αντορθόδοξου Ουκρανικού Αυτοκέφαλου), και έρχεται να βάλει τα εκκλησιαστικά πράματα στη θέση τους ή καλύτερα τον καθένα από εμάς στη θέση ευθύνης του, απέναντι στο κινδυνευόμενο, που είναι η Αγία Πίστη ημών των Ορθοδόξων.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ «ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΣΤΑΖΟΥΝ ΑΙΜΑ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΙΜΑΚΤΟ ΘΥΣΙΑ;»

  

 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ

«ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΣΤΑΖΟΥΝ ΑΙΜΑ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΙΜΑΚΤΟ ΘΥΣΙΑ;»

«Το να πεθάνουμε είνε φυσικό πράγμα, το να προδώσουμε την πίστι είνε απαίσιο και αποτρόπαιο» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης)

Αγαπητοί,

Στο Πηδάλιο της Εκκλησίας υπάρχει ιερός Κανόνας που λέγει πως εάν ένας ιερέας λιμοκτονεί και ο επίσκοπός του αδιαφορήσει γι’ αυτόν, τότε ο επίσκοπος (και ασχέτως αν ο Θεός φροντίσει τα περί τροφής του ιερέως) να θεωρείται ως φονιάς του ιερέως και φυσικά να τιμωρείται.

Έχοντας και κατέχοντας  ως ερμηνευτικό κλειδί  την παραπάνω πρόταση ας αναλογιστούμε την ευθύνη των Αρχιερέων μας που μέχρι σήμερα αδιαφορούν για τη δοκιμασία λιμού που περνούν οι σε αναστολή νοσοκομειακοί αδελφοί μας μαζί και οι οικογένειές τους. Δυστυχώς οι Επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας επέλεξαν να στηρίξουν την εκστρατεία υπέρ του εμβολιασμού εγκαταλείποντας τους ανθρώπους αυτούς στο έλεος το Θεού. Εξάλλου κάθε (υλική) στήριξη των νοσοκομειακών, θα σήμαινε ενίσχυση του «αντιεμβολιαστικού» κινήματος.

«Πριν λοιπόν θρηνήσουμε νεκρούς... Πριν να είναι αργά...»[1], λόγω απεργίας  πείνας ορισμένων νοσοκομειακών, ας σκεφτούν οι αρχιερείς μας εάν είναι δυνατόν χέρια που στάζουν αίμα να τελούν την αναίμακτο θυσία.