«Η Κύπρος και η παράδοσή της»
είναι ένα από τα κείμενα του Κόντογλου, που συναντούμε στο βιβλίο, σ’ εκείνη την ξεχασμένη πια σειρὰ του «Αστέρος», κι εκεί είναι ο καημός του γιὰ την αλλοτριωμένη παιδεία μας, για την ισοπέδωση και τον αφανισμό του προσώπου μας.
«Η Κύπρος που έχει τόση γερή παράδοση κι αγνὸν ελληνισμό, αρχίζει και κείνη να αρρωσταίνει. Να αρρωσταίνει από την πνευματική αρρώστεια, που λέγεται κοσμοπολισμός και νεωτερισμός, δηλαδὴ λεβαντινισμός.
Ο λεβαντινισμός είναι ο πιο σιχαμερός κι ο πιο ύπουλος οχτρός του Ελληνισμού. Γιατί δεν έρχεται σαν φανερός οχτρός, παρὰ χαϊδεύει σαν φίλος και παραπλανά τον πολύν κόσμον πως θα γίνει μοντέρνος, Ευρωπαίος, και τον βγάζει από την αληθινή ζωή του και τον κάνει κούφιον και πεθαμένον…»
Και πιὸ κάτω:
«Γιατί πρέπει να καταλάβουμε πως ο Ελληνισμός δεν χάνεται μονάχα σαν χάσει την πολιτικὴ ελευθερία του, αλλά σαν χάσει την πνευματική ελευθερία του. Στα χρόνια της σκλαβιάς, όσοι αλλαξοπιστούσανε, το έθνος τους λογάριαζε για χαμένους.»
Γυρίζω λοιπόν, μαζὶ με τον Κόντογλου, στις ευθύνες των δασκάλων, σ’ όλους εκείνους πού ’ναι φορείς αγωγής, που όμως παρακολουθούν απαθώς, αν δὲν πρωτοστατούν σ’ αυτή την εξαχρείωση και εξαθλίωση του πνευματικού μας βίου, της παιδείας και της αγωγής μας. Και σκέφτομαι εκείνη τὴν επώδυνη εν πολλοίς καταγγελία του Κόντογλου:
«Και κείνοι οι γραμματιζούμενοι που έχουνε χρέος να φροντίζουνε νύχτα-μέρα για την πνευματική υγεία του, (ενν. του ελληνισμού), αυτοί ίσα-ίσα συνεργούνε στην πνευματική του αρρώστεια…
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου