Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο "ΑΓΙΟΣ" ΛΟΥΘΗΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο "ΑΓΙΟΣ" ΛΟΥΘΗΡΟΣ

Αγαπητοί,

Από την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου και την μετά θάνατον ζωή τους μας γίνεται γνωστό το ΧΑΣΜΑ που υπάρχει μεταξύ των δικαίων ανθρώπων και των αδίκων, αυτών που ποιούν δικαιοσύνη και αυτών που εργάζονται την ανομία ή υπηρετούν άνομα σχέδια. Μετά την λυτρωτική θυσία του Ιησού, το ΧΑΣΜΑ αυτό δεν γεφυρώθηκε απλά αλλά έκλεισε και σφραγίσθηκε μυστικά όπως ο Ιησούς μέσα στον Πανάγιο Τάφο! Μπορεί ο Ιησούς για τον άπιστο κόσμο που είτε δεν γνωρίζει είτε ενώ ακούει δεν πιστεύει στην Ανάσταση Του να θεωρείται νεκρός, όμως, ως ζων Θεός και πανταχού παρών στηρίζει προς σωτηρίαν παν άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Για εμάς βέβαια τους Ορθοδόξους που πιστεύουμε στο Όνομά Του που σημαίνει ΣΩΤΗΡ, η Εκκλησία Του είναι η μοναδική ΠΑΡΟΧΟΣ της ΣΩΤΗΡΙΑΣ και όχι ΠΑΡΟΔΟΣ, δηλαδή δρόμος και πρόδρομος που οδηγεί σε άλλον Θεόν Πατέρα "μεγαλύτερο" και πιο "κεντρικό - οικουμενικό"!

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ!

Ο άγιος Νεκτάριος εξετάζοντας τον κόσμο της απιστίας που υπάρχει έξω από τα όρια της Εκκλησίας (που είναι ο αληθινός επί γης Παράδεισος) διακρίνει δύο πράγματα: τους αιρετικούς που σφάλλουν ως προς την πίστη και υπάρχουν έξω από την Εκκλησία του Χριστού που κατέχει όλα τα σωτήρια μέσα αλλά και μία μερίδα ανθρώπων του κόσμου, "οι μη γνωρίσαντες τον Χριστόν", που όμως είναι ενάρετοι! Οι κακόδοξοι λοιπόν που ζουν χωρισμένοι από τους Ορθοδόξους και οι ενάρετοι που ζουν έξω από την οικουμενική μόδα της αμαρτίας και αντιστέκονται σ' αυτήν με όσο το δυνατόν ποικίλους παραδοσιακούς τρόπους! 

Η αγάπη και το ενδιαφέρον της Εκκλησίας για τη σωτηρία των ανθρώπων που ζουν στο σκοτάδι της πλάνης είτε ως αιρετικοί είτε ως άπιστοι και άθεοι τυπώνεται στις καρδιές όλων μας ως ένα διαχρονικό ερώτημα που ψάχνει απάντηση αλλά και ως πρόβλημα μόνιμο (και αίτημα της Εκκλησίας μας) που ζητάει εν χρόνω τη λύση του από τον ίδιο τον Κύριο και Θεό ημών. "Το πρόβλημα όμως της τύχης των εκτός Εκκλησίας εναρέτως βιωσάντων - γράφει ο Ευάγγελος Χρ. Δεληδήμου - δεν δύναται να μην απασχολή την χριστιανική σκέψιν σήμερον, καθ' όσον οι ποικιλώνυμοι εχθροί του Χριστιανισμού θέτουν μετ' ωμότητος το ερώτημα, αν επιτρέπεται η αγάπη και η δικαιοσύνη του Θεού να κατατάσση μετά των ασεβών και να στερή της σωτηρίας εκείνους ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν λ.χ.  εις μεμακρυσμένας τινάς περιοχάς της γης, ότε δεν είχεν διαδοθή εισέτι εκεί ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός οφείλει σήμερον να απαντήση εις το ερώτημα τούτο, διότι η σιωπή θα εκλειφθή ως αδυναμία και αδιέξοδον της χριστιανικής πίστεως" [1].

Ο Ευάγγελος Χρ. Δεληδήμου που προλογίζει το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου με τίτλο: "ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ", κάνει γνωστό εξ αρχής στους αναγνώστες τις αλλαγές που έκαμε ο ίδιος ο άγιος στην τελική έκδοση του βιβλίου του (1901) εγκαταλείποντας  κάποιες ιδέες - απαντήσεις του στο παραπάνω θεολογούμενο ερώτημα. Διαβάζουμε σχετικά: "Αφήρεσε λοιπόν τα τμήματα ταύτα, ετροποποίησε δε και τινας φράσεις του απομείναντος κειμένου περιεχούσας την εγκαταλειφθείσαν ιδέαν.*"...(* Εις την συνάφειαν: " Η  Εκκλησία κηρύττει ότι οι από Αδάμ μέχρι σήμερον τελειωθέντες ενάρετοι άνδρες εισίν άξιοι του Θείου ελέους" διώρθωσεν: "οι από Αδάμ μέχρι Χριστού",εις δε την: "ο Κύριος....έμελλε να σώση και πάντας τους εναρέτως διαβιούντας, τους τε προ της αφίξεως αυτού, ως και τους μετ' αυτήν"  διώρθωσε: "τους εναρέτως διαβιώσαντας προ της αφίξεως αυτού")...

Ο ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.

Μήπως ο Παναγιώτατος πιστεύει με δογματικό πλέον τρόπο λόγω του Κρητικού Παράνομου Συνεδρίου ότι: "ο Κύριος....έμελλε να σώση και πάντας τους εναρέτως διαβιούντας, τους τε προ της αφίξεως αυτού, ως και τους μετ' αυτήν", αυτούς  δηλαδή που σήμερα ο ίδιος ονομάζει: Ανθρώπους καλής θελήσεως; Ας λάβουμε υπόψη μία ιδέα από τα λόγια του "μηνύματος" της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, 26 Ιουνίου 2016, "Προς τον Ορθόδοξο λαό και προς κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως": Υμνούμε και δοξολογούμε (ενν. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ) τον Θεό των «οἰκτιρμῶν καὶ πάσης παρακλήσεως» διότι ΜΑΣ αξίωσε να συνέλθουμε την εβδομάδα τής Πεντηκοστής (18-26 Ιουνίου 2016) στην Κρήτη... Ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των Αποστόλων και των θεοφόρων Πατέρων ΜΕΛΕΤΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ το Ευαγγέλιο της ελευθερίας «η Χριστὸς ημάς ηλευθέρωσε» (Γαλ. 5:1). Θεμέλιο των θεολογικών μας αναζητήσεων υπήρξε η βεβαιότητα ότι η Εκκλησία δεν ζεί για τον εαυτό της (;). Μεταδίδει τη μαρτυρία του Ευαγγελίου της χάριτος και της αληθείας και προσφέρει σε όλη την οικουμένη τα δώρα του Θεού: την αγάπη, την ειρήνη, την δικαιοσύνη, την καταλλαγή, την δύναμη του Σταυρού και της Αναστάσεως και την προσδοκία της αιωνιότητος..." (;)...  ΔΗΛΑΔΗ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΦΑΝΕΡΑ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ"; ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ; ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΓΕΦΥΡΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ "ΑΦΕΣΙΣ" ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΤΥΠΟΥ "ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΟΥ" ΠΟΥ Ο ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΩ ΚΟΣΜΩ 2016 ΧΡΟΝΙΑ μ. Χ.; ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟ "ΣΗΜΕΡΑ" ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ  Ή ΟΧΙ; ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! ΛΕΜΕ ΠΩΣ ΧΩΡΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ "ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ" ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΖΩΗ, ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΑΜΗΝ.

Ο "ΑΓΙΟΣ" ΛΟΥΘΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.

Γνωρίζουμε ότι αυτό που "εξήγειρε τω 1517 τον αρχηγό του Προτεσταντισμού Μαρτίνον Λούθηρον εναντίον των παπικών καταχρήσεων και τον οδήγησε στο άλλο άκρον, να απορρίψη τουτέστιν αυτήν ταύτην την αυθεντία συμπάσης της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως και μετ' αυτής την αξίαν των ιερών μνημοσύνων. Ώστε η προτεσταντική επανάσταση είχε αρχήν της εις καταχρήσεις περί τον θεσμόν των Μνημοσύνων..."!  Και ερωτώ! Γιατί στις πατριαρχικές Θείες Λειτουργίες μνημονεύονται ολοφάνερα οι αιρετικοί με τίτλους τιμής αλλά και ως "Άγιοι";  Οι Προτεστάντες και ειδικά οι Λουθηρανοί δεν έχουν απορρίψει "την αυθεντίαν συμπάσης της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως και μετ' αυτής την αξίαν των ιερών Μνημοσύνων"[1], και ο Παναγιώτατος τι; Με ποιούς εόρτασε τα 500 χρόνια (1517-2017) της Μεταρρύθμισης και δεν εξέφρασε τον "άγιο και μεγάλο" θαυμασμό του για τον Λούθηρο; Και δεν ονομάζει τους Αγίους Πατέρες μας θύματα του αρχεκάκου... και τους εχθρούς της Παναγίας μας... δεν τους ονομάζει ΑΓΙΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ; Αλήθεια, έχουν άδικο οι Πατέρες που του έκοψαν το μνημόσυνο από τις ιερές Ακολουθίες; Αλήθεια, την 15η Οκτωβρίου 2017 δεν γιόρταζαν οι Ορθόδοξοι την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο που καταδίκασε τους εικονομάχους Λουθηρανούς; Και πάλι, πού ήταν ο Παναγιώτατος τότε; Με ποιούς γιόρτασε την ημέρα αυτή και σε ποιό ναό αιρετικών, παρασύροντας πλήθος πιστών; Και γιατί ακόμη η συνείδηση ορισμένων φανερά αντιοικουμενιστών δεν εναντιώνεται φανερά ενάντια της καταστροφικής και δαιμονικής Φαναριώτικης πρακτικής των παγκόσμιων συμπροσευχών στον "Ένα Θεό" διά της εφαρμογής του 15ου Ιερού Κανόνα της ΑΒ;

Ο "άγιος" Λούθηρος" τέλος, δεν είναι αυτός που πιστεύει ότι ο Θεός καθορίζει με απόλυτο τρόπο το πού υπάγουν οι ψυχές μετά θάνατον και "ότι είναι απολύτως αδύνατος οιανδήποτε μεταβολή μετά θάνατον"; Πώς λοιπόν να μην πονάει η καρδιά μας για τους αιρετικούς που είναι οι αληθινά νεκροί της χριστιανικής υπόθεσης και να μη ζητήσουμε από τον Κύριο της ζωής και του θανάτου την ΚΑΤ' ΑΤΟΜΟΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ ΤΟΥΣ; Αλλά και μπρος τον κίνδυνο να παρασυρθούν στον δρόμο αυτό της απωλείας, πίσω δηλ. από τον Βαρθολομαίο και των συν αυτώ οικουμενιστών οι εν Χριστώ αδελφοί μας, πώς λοιπόν να μην μιλήσουμε και να μην ενεργήσουμε ΤΟ ΔΕΟΝ, ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΙ;

Μετά τιμής

Δημήτριος Β. Εμμανουήλ

Ιεροψάλτης, Εκπαιδευτικός

[1] ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, "ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ (ΕΙΣΑΓΩΓΗ, ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΧΡ. ΔΕΛΗΔΗΜΟΥ), ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1973, ΣΕΛ. 3-14